Het lekkerste moment van op vakantie gaan is het moment dat mijn tas is ingecheckt en ik mijzelf de tijd gun om tot mijzelf te komen achter de douane. Ik voel mij tevreden in een omgeving van een komen en gaan, waar ik subtiel van gate A naar B word gestuurd, mijn hart klopt op het geluid van de rollende koffers en ik word bedwelmd door de geur van tax-free parfum. Het harde werken van de weken daarvoor ligt achter mij en voelt alles plotsklaps zo relatief. De stress valt weg. Het is allemaal goed. Ik mag mij weer even ècht voelen; ik mag mijzelf de tijd geven om mijn eigen ik weer te zien. Met een verse, veel te dure, vliegveld-thee nestel ik mij op de bank met mijn gevoelsboek, een stapel tijdschriften en mijn trouwe fineliner.
De eerste woorden die mij te binnen schieten wanneer mijn fineliner het papier raakt van mijn gevoelsboek zijn: hey, het is okey. De zin doet mij denken aan de momenten dat ik getroost moest worden (de tranen zijn okey). Het doet mij denken aan momenten die anders uitliepen dan verwacht (en de gevolgen waren dan okey). Ik realiseer mij nu, op het vliegveld, dat in die zin zoveel acceptatie schuilt. Acceptatie waar we eigenlijk niet aan durven toe te geven. Bang dat we falen, bang voor andermans mening, bang voor de gevolgen. Maar eigenlijk is juist dát niet okey.
Okey.
Gedurende mijn vakantie werd deze zin alsmaar meer een mantra. Als ik het (hardop) zei, voelde de zin als een warme deken om mijn lichaam; om mijn eigen hart. Voor even hoefde ik niet te vechten, sterk te zijn, iets te doen dat ik niet wilde of verantwoording af te leggen. Ik besloot om op te schrijven wat ik allemaal eigenlijk best okey vond. Ik kon eigenlijk voorafgaand niet bedenken hoe rustgevend dit kon werken.
Auckland Airport, Nieuw-Zeeland | 10 augustus 2018 | 3 p.m.
Hey Xantoucha, het is okey:
- Een cadeautje voor jezelf te kopen, te laten inpakken en een kaartje aan jezelf te schrijven
- In je eentje in het openbaar te huilen, keihard te lachen, hardop te praten en te zingen
- Drie uur lang te badderen, douchen en te stomen op foute Hare Krishna-, ballads- en R&B-muziek
- Om alleen heet water in het vliegtuig te vragen in plaats van de inktzwarte English Breakfast thee te drinken
- Een half uur lang met gesloten ogen op een bankje in het park te mediteren
- In je eentje uit eten te gaan en gesprekken met jezelf op papier te voeren
- Zielige liedjes over en over af te spelen die je doen denken aan een onbereikbare liefde of ex-geliefde(n)
- In je eentje te applaudisseren wanneer het vliegtuig goed landt
- Een dag (of twee, drie) in je bed te liggen terwijl het buiten eigenlijk heel lekker weer is
- In de voorbereiding van het eten maken al zoveel te hebben gegeten dat je geen honger meer hebt voor de echte maaltijd
- Zelfontspannerfoto’s te maken van je eigen yogaposes op het strand bij zonsopgang
- Ongegeneerd te flirten met een man
- De zee in te rennen terwijl je weet hoe koud het gaat zijn
- Je tong uit te steken naar kleine kindjes
- Je gevoelens te uiten naar een onbereikbare liefde via een sms’je en te laten weten dat je aan hem/haar denkt
- Te zeggen dat je niks verwacht, maar dat je diep van binnen op iets anders had gehoopt
- Lekker naakt te lopen en dat zoveel mogelijk
Onlangs zat er in het café waar ik werk een rechter met een dikke bundel voor zijn neus. Ik bekeek de man een tijdje, liep op hem af en vroeg hem waarom we het ons als mens zo moeilijk kunnen maken met zoveel regels. Ietwat verbaasd keek hij mij aan en antwoordde: “Maar dat is nu net zo leuk aan mijn werk: om te spélen met deze regels!”. En zo zou het leven an sich moeten zijn, toch? Wanneer we dingen weten te accepteren van onszelf en ons daarin kunnen berusten blijft er zoveel speeltijd over. Speeltijd om jezelf uit te dagen, om te dansen wanneer we iets te vieren hebben, om te huilen met chocolade als ons hart gebroken wordt, om… te leven!
Wanneer we denken dat iets niet okey is, komt dit vooral van buitenaf. Het is iets dat van ons verwacht wordt, iets dat ons vroeger is verteld wat niet mag. Veel daarvan hebben we natuurlijk te accepteren. Het is de veilige weg van gate A naar B op het vliegveld. De normen en waarden van de samenleving. Maar na gate B, volgen er zoveel meer gates waarmee we als mens kunnen spelen. Het is namelijk okey om anders te denken. Het is okey om dingen te doen die anderen, volgens jou, niet doen. Dat maakt jou mens. Een individu. Dat maakt jou mooi. Het maakt je uniek.
Dus, vertel het mij, hoe ziet jou ‘Hey, het is okey’-lijstje
er op dit moment uit?
Dit artikel is geschreven door Xantoucha, een hippie die haar thuis heeft gevonden in de stad Wellington, gelegen in het verre Nieuw-Zeeland. Het is deze stad, dit land, waar ze in contact staat met haar innerlijke zelf en ze de rust vindt bij de mensen, in de ongerepte natuur en het klimaat. Ze deelt haar blik op de wereld maar al te graag op Moderne Hippies en Instagram. Lees meer van haar artikelen hier.
