Ik kijk uit mijn raam en hoor de auto’s voorbij razen. De bomen zijn kaal geworden, de daken liggen bedekt met mos. In mijn kamer klinken Kundalini mantra’s en mijn neus vervult zich met het aroma van het wierookstokje.
Adem in, adem uit.
Ik pak mijn meditatiekussen en ga zitten. Buik uit, buik in. Ik zet mijn blik op oneindig en sluit mijn ogen. Een ruis sluipt mijn oor binnen en lijkt het zich heel gemakkelijk te maken daarbinnen. Het beïnvloedt mij, dat wil ik niet. Mijn bewustzijn begint tegen mij te praten: vanwaar deze onrust, Xantoucha? De hartkloppingen in je keel, je opgezwollen buik en je vermoeide brein?
Adem in, adem uit.
Ik probeer de onrust te vangen. Het te begrijpen. Ik wil het volledig ontleden. Ik wil er volwassen mee omgaan, want ik ben vierentwintig jaar. Ik wil mijzelf bevrijden van het benauwde gevoel in mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en leg mijn hand op mijn hart. Ik vraag mijn lichaam nogmaals op antwoord om mijn onrust. Ditmaal resoneert het onderbewuste door tot mijn bewustzijn. Ik open mijn ogen en ik zie het. En verdomme, eigenlijk herken ik dit gevoel. Ik heb er alleen nog geen tijd voor genomen om er bij stil te staan.
Dit is namelijk het gevoel dat ik altijd beleef als ik aan de voet sta van een nieuw, groot en (on)bekend avontuur. Wanneer ik gedag zeg tegen het vertrouwde en mijn ogen open voor het onvoorspelbare, het nieuwe. Zoals nu het geval is, waarbij ik volmondig en luidkeels ‘JA’ heb geroepen tegen een langgekoesterde kinderdroom.
Adem in, adem uit. IK GA WONEN IN AUSTRALIE!
En daarom voor jou, lieve en lezende reiziger, drie No Worries-tips, wanneer jij ook naar het buitenland wilt verhuizen (en een soortgelijke onrust ervaart).
NO WORRIES 1 // MAAK EEN ROUTELIJN
Na een toffe roadtrip langs de kustlijn van Europa afgelopen mei, nestelde zich het idee te gaan overwinteren in het buitenland. De kale bomen, de lege weides, de korte dagen en de kou in Nederland maken mij niet mij. Ik zette een routelijn voor mezelf uit met kleine ijk-puntjes. Juni en juli werden de maanden van plezier en loslaten, augustus de maand van relativeren waarin ik onderzocht wat ik eigenlijk wilde, september werd mijn zaaimaand waarin ik de eerste lijntjes ging uitzetten, oktober mijn deel-maand waarin ik de hulp aan anderen ging vragen en november mijn oogstmaand.
Deze routelijn werd vervolgens steeds verder uitgebreid. De lijn begon als een rechte streep, maar veranderde met de tijd in parabolen; de lijn liet zich beïnvloeden door emoties. Ook dat was oké en menselijk, dacht ik. Juist door ook die emoties bij het plan te betrekken, kreeg het onbewust nog meer richting. En dit zag er ongeveer zo uit:
Alles wat ik in deze maanden tegenkwam en mijn gevoel aansprak, schreef ik erbij in wolkjes. Als ik in het dagelijks leven weerstand ervoer, ging ik op zoek naar het tegenovergestelde. Drukte in de stad? Ik wilde rust. Voelde ik mij opgesloten in mijn kamer? Ik wilde meer buiten leven. Geen keus kunnen maken door teveel keuzes? Ik wilde minimaliseren. We zijn geneigd vooral de ontevredenheid aan te spreken. Maar draai het eens om! Wat maakt jou tevreden? Waar heb jij behoefte aan?
Des te langer ik mij bezig hield met deze periode van tijd, des te meer ik de weg kon reflecteren. De wereld stond immers niet stil en er gebeurde dit afgelopen halfjaar van alles. Ik verhuisde, kreeg nieuwe baantjes, ontmoette nieuwe, inspirerende mensen, werd geraakt door liefde, leerde mijzelf allerlei nieuwe dingen aan en beleefde een aantal mooie kleine reizen. Ook deze gebeurtenissen beïnvloedden mijn richting. Toen ik namelijk mijn huis uit moest en gedag zei tegen de liefste huisgenoten on earth, zag ik in vooral met anderen te willen wonen en niet alleen. Deze behoefte zette ik vervolgens om door te helpen bij een retreat op Ibiza. Eenmaal daar kwam ik in contact te staan met mijn innerlijke roeping. Een thuis creëren voor anderen.
NO WORRIES 2 // SPREEK JE WENSEN UIT
Goed, volg je het nog? Zo niet, no worries! Ook ik was af en toe mijzelf een beetje kwijt in dit proces. Het plan, de richting, het ging zo zijn eigen leven leiden. Op een bepaald punt zat het vast in mijn hoofd. Het begon te borrelen. Het plan wilde eruit.
Wie zich nog het artikel kan herinneren dat ik in april schreef over thuiskomen (je leest ‘m hier), kan zich waarschijnlijk ook voorstellen dat ik een beetje bang was om te delen. Ik bedoel, we delen allemaal zoveel tegenwoordig, niks lijkt meer verborgen te zijn. En daar lag juist nu net de kracht van mijn plan. Ik wilde in alle stilte en rust voor mijzelf helder voor ogen hebben welke richting ik af zou leggen. Ik was vooral bang voor het oordeel van mijn omgeving. Nou ja, ik vulde het voor de ander in. Hoe onverstandig ik zou zijn om alles weer op te geven na net een jaar aan een basis te hebben gewerkt in Nederland. Dat ik misschien beter een vaste baan kon zoeken voor meer structuur en financiële zekerheid. Dat ik, dat ik.
Toch begon ik langzaam mijn behoeften uit te spreken naar anderen. Eerst mijn ouders, mijn beste vrienden en later ook volstrekt onbekenden. In eerste instantie dekte ik mij vooral in, om hun oordeel voor te zijn. Het tegenovergestelde gebeurde juist. Niemand keek er gek van op dat ik met deze gevoelens liep. Ze begrepen en accepteerden het. Dit bracht zoveel ruimte met zich mee dat ik een beetje durfde af te wijken van de getekende lijn.
NO WORRIES 3 // FACK IT, MATES
Het was 23 september, mijn verjaardag, en de zon scheen volop. Ik proostte met mijn ouders op een Nederlandse winter met hier en daar een klein tripje naar het buitenland. Krakau werd geboekt en een tweede keer Ibiza lag in het vizier. Ik had verschillende lijntjes uitgezet, ik had gezaaid, maar niks leek uit te bloeien dat voldeed aan mijn plan. Overigens werd dit lijstje steeds concreter:
Het bracht onrust met zich mee en ging in mijn lijf zitten. Ik verzachtte dit door tegen mijzelf te zeggen dat ik moest blijven kijken naar wat ik nu wel heb (bereikt). Een fijne baan bij een bijzonder Amsterdams café (worth a visit: Eerlijk Amsterdam), een liefdevol gezin waar ik mag oppassen, mijn ouders, vrienden en familie dichtbij, een warme woonplek in de buurt waar ik altijd al heb willen wonen and so on. Door even bewust thuis te zijn, maakte ik weer onderdeel uit van het dagelijkse bestaan. Maar juist in die ‘even’ zit het hem: er kriebelde ook iets in mijn buik.
Ik had heel veel met al deze verzamelde informatie kunnen doen: van de lijn die ik tekende, de behoeftewolkjes, mijn inspiratiebronnen als de film Tracks of de denkwijze van Happinez-founder Inez van Oord, maar ik deed het niet. Als het niet kwam, dan kwam het niet en dan moest dat maar zo zijn. Als een sollicitatie uitliep tot een no, was ik even teleurgesteld, maar niet ten einde raad. Zo solliciteerde ik ook op advies van anderen bij een bedrijf dat ik al lange tijd bewonderde. Opeens zag ik daar alle voordelen van in: structuur, werken in een team en financiële zekerheid. Na een paar rondes kreeg ik een naar gevoel in mijn buik. Ik besloot er niet meteen naar te handelen, maar de hele ervaring als een leermoment te zien. Ik was blij toen ik het niet was geworden. Kantoorbaan? No way, ik wil nog lekker spelen!
Door mijn focus op het tegenovergestelde te leggen, omdat het plan voor even een illusie leek, gebeurde er iets ongewoons. Op een dromerige avond, zag ik iets voorbij komen op Facebook: een Nederlands/Australische surffamilie was op zoek naar een extra hand die kon helpen met hun twee jonge zoontjes. Ik las het en voelde meteen een sterke connectie. Toch luisterde ik er niet naar. Mijn reis door Australië lag nog te vers in het geheugen en was een afgesloten hoofdstuk. En werken mocht ik daar wegens mijn verlopen werkvisum toch niet meer doen. Hup, weg ermee. Drie dagen later, nestelde het bericht zich weer in mijn hoofd. Ik sprak mijzelf toe. Wat heb ik eigenlijk te verliezen? Fack it, ik ga het gewoon doen! Ik ga de mama een berichtje sturen!
Het ging daarna allemaal heel snel en alles viel op zijn plek. Je leest er talloze artikels over, in de Happinez, in de LINDA en op Bedrock Magazine. Het lijkt haast onmogelijk, maar wanneer je het één weet los te laten, heb je ècht je handen vrij voor het ander. Na een tijdje met het gezin aan de telefoon te hebben gesproken, kon ik het sterke gevoel niet meer negeren. Ik begon te trillen van opwinding en gezonde spanning. Een tweede gesprek volgde en de connectie bleef. Uiteindelijk zeiden we beiden volmondig JA! tegen het onbekende en boekte ik meteen een enkeltje richting Australië (en zegde ik diezelfde middag ook mijn baan en huis op).
Het was eerder dit jaar, tijdens de roadtrip, dat iemand mij de twee simpele woorden ‘fack it’ leerde. In het begin worstelde ik daarmee, control freak die ik soms kan zijn. Wat een bevrijding was het toen ze wisten door te dringen in mijn brein. Fack it, wat heb ik eigenlijk te verliezen? Helemaal niks! God, wat voelde ik het leven weer stromen door mijn lijf. Al mijn zintuigen stonden op scherp en ik kon weer met afstand kijken naar mijn omgeving in plaats van er helemaal in te zitten. Natuurlijk kreeg ik ook de opmerking of ik ergens voor vluchtte. Dat woordje “vluchtte” raakte mij keer op keer. Het hoorde niet bij mij. Ik heb namelijk in de periode van tijd ondervonden wat thuis zijn voor mij betekent en welke waarden ik daaraan hecht. Als ik zou vluchten, zou ik niet terug willen naar het thuis in Nederland en voortdurend op zoek blijven.
Dat is dit niet. En ook niet dat ik mijn geluk elders ga zoeken op de wereld. Ik ben hier, in toevallig Nederland, ook gelukkig. Ik heb mijn thuis in mijzelf gevonden en daar is geen plek aan verbonden. Daar berust ik mij in. Want als het daar allemaal anders blijkt te zijn dan voorgesteld, ben ik niet bang om (weer) terug te gaan.
Je zult deze situatie ongetwijfeld ook bij jezelf herkennen. Je gaat langzaam (of juist heel snel) door met de dagelijkse routine, maar diep van binnen suddert er iets. Langzaam komt het aan de oppervlakte. Het wil eruit. Zo’n breekpunt hebben we allemaal eens ervaren. Je huilt, je lacht, je danst, je schreeuwt. Het wil gehoord worden. Het wil aandacht. Laat dit dan meteen jouw voornemen zijn voor het nieuwe jaar. Dit is wat ik jou graag (mee)geef voor 2018:
Ik begin mijn jaar in Melbourne, om vervolgens volledig Down Under te gaan. Voor de derde keer op rij in mijn nog jonge leven. Drie keer is scheepsrecht, zullen we maar zeggen?
Yeah, take a walk on the wild side!
Dit stuk is geschreven door Xantoucha, een avonturier in hart en nieren. Dromen blijven voor haar geen dromen, maar ze reist ze letterlijk en figuurlijk achterna. Precies zoals dit van haar ouders heeft meegekregen. De natuur en de mensheid zijn haar inspiratiebronnen. Ze deelt haar blik op de wereld maar al te graag op Moderne Hippies en Instagram.
