Toen ik laatst wat oude foto’s bekeek, werd ik teruggebracht naar een onvergetelijke dag. Zo’n dag die je het liefst veel vaker in je leven zou willen meemaken, maar waar je na al die jaren nog naar terugverlangt.
Ik woonde en studeerde in 2010 in Kaapstad, Zuid-Afrika. Mijn huisgenootjes opperden praktisch iedere week om een uitje te maken naar overal en nergens; waardoor ik in feite de tijd van m’n leven heb gehad. Alles ging spontaan en alles kon. In Kaapstad voelde ik me binnen drie maanden meer thuis dan ooit in Amsterdam. Een periode waarin ik enorm veel vrienden heb gemaakt, die ik met geluk hopelijk nog een keer tegen ga komen in mijn leven. En nu ben ik niet snel materialistisch, maar die auto van me… Die fantastische retro Mercedes Benz, die van buiten vintage groen was en van binnen wit leer had, maakte het plaatje toch wel compleet. Muziekje aan en gaan…
Eén van die weekenden gingen we, met die befaamde auto, naar de Sederbergen – een natuurgebied dat – ondanks de populariteit van Zuid-Afrika – toch nog steeds redelijk onbekend is.
De weg ernaartoe was alleen al prachtig. We gingen niet via de ‘normale weg’ (de N7). Nee, wij reden dwars door de immens prachtige natuur (een stuk N1, dan R301 en R303). We reden misschien maar 80 km p/u, maar het uitzicht was overweldigend. Onderweg stopten we in een klein dorpje om flink wat boodschappen te doen, want daar moesten we het hele weekend mee doen. Na een paar uur rijden arriveerden bij onze overnachtingsplaats: Oasis backpackers. (De website ziet er misschien niet uit, maar geloof mij: met een goede groep vrienden en dit uitzicht zal je deze plek uiteindelijk enorm gaan missen.) Tijdens ons zelfgemaakte prakje tekende de eigenaar van het hostel die avond een route uit voor de hike die we de volgende dag zouden gaan maken. Het werd letterlijk zoiets als: ‘ga bij de derde boom rechts, en de tweede berg links’. Zonde, eigenlijk, dat ik die tekening nooit meer heb gezien… Ik romantiseer graag dat een van m’n huisgenoten ‘m nog ergens in huis heeft liggen.
De volgende dag stonden we allemaal om 05.00 uur op. Tijdens de zonsopgang begonnen we aan een prachtige route richting de startplek van de hike. Met Zero 7, The Verve en Coldplay op de achtergrond had ik even het gevoel alsof ik in een film was beland… Om 6.00 uur gingen we van start met wat we hoorden, ‘de moeilijkste hike’ zou zijn; die ene van 9 uur lang. Die waar je tussen kleine gaten moet kruipen en doodsbang bent dat die enorme rots juist vandaag naar beneden dondert. Die ene hike waar je eigenlijk gevaarlijke dieren zou kunnen tegenkomen. Die ene hike waar je op een andere berg moet springen om verder te kunnen lopen. Knietje hier, op de rug daar: we moesten gewoon verder om uiteindelijk terug te kunnen. Whoops. Ja: soms is het fijner niet te weten wat er nog komen gaat en overdonderd te worden door de verrassing.
Ik was totaal niet getraind en voorbereid. Ik had van tevoren geen idee waar ik aan begon. Ik had een paar maanden daarvoor m’n knieschijf zelfs nog verdraaid en liep met stoere Adidasjes met alle kleuren van de regenboog (dat was toen ‘in’, ja) door een rotsachtig gebied. Ik had m’n spiegelreflexcamera in een schoudertas: onhandiger en onverstandiger kon eigenlijk niet. (Daarom vroegen ze in bovenstaande video wat ik had uitgekozen als ik het allemaal wat ‘professioneler’ had aangepakt…)
Maar het ging allemaal goed. We kwamen overal doorheen en het was een van de mooiste wandelingen die ik ooit heb gemaakt. Wat kan natuur toch mindblowingly mooi zijn.
Eenmaal beneden waren we enorm vies en helemaal kapot. Het was een combinatie van stof, stenen, plantjes, zweet, vermoeide benen en honger. En toch kwam er zo’n typisch gevoel over me heen; wat was dit een heerlijke dag. Ik lééf. We just did it! Terug bij het hostel probeerden we de mooie indrukken te verwerken, ik voelde het effect van één rose’tje sneller inwerken dan ooit tevoren. Zo hingen we nog een paar uur bij het zwembad. Uitkijkend op die mooie bergen, waar wij net de hele dag hadden doorgebracht. Cheers bru. Dat we deze dag maar nooit mogen vergeten.
Dit was voor mij de hike waardoor ik verslaafd raakte aan het maken van mooie, pittige wandelingen. Sindsdien maakte ik er nog veel meer. De combinatie van een soort hulpeloosheid (je kunt nergens anders meer heen) en kracht als je het achter de rug hebt, zorgen voor memorabele plaatjes in mijn hoofd. Mijn geheugen is vaak niet goed, maar de gesprekken die ik heb tijdens hiken vergeet ik niet. Misschien omdat de natuur verder het enige is dat mijn aandacht vraagt, waar ik alleen maar rustiger van word. God, wat is het toch fijn.
De uitzichten, het verliefde gevoel, het ‘alles voor de eerste keer’-idee zal bij mij zorgen dat deze specifieke hike voor mij veel herinneringen met zich meebrengt, maar toch wilde ik het eens met de wereld delen. Een gebied dat altijd de underdog is en blijft van Zuid-Afrika verdient een plekje, dus bij deze. Misschien een paar jaar te laat, maar ik hoop dat het er nog net zo mooi is als altijd en jij dit gevoel op een dag ook kan vangen.
Zou jij deze hike willen maken?
Liefs, Zoë
