Nathalie (26): 'Op 1 januari emigreer ik naar Ierland'

Emigreren is best een ding. Ergens weet je dat natuurlijk al, maar het maakt pas echt indruk als je daadwerkelijk de voorbereidingen treft. Het is niet alleen maar leuk websites browsen en plannen maken. Tenminste, niet zoals je deed toen je 16 was. Of tenminste, hoe ik dat toen deed.

Maar laten we bij het begin beginnen. Mijn naam is Nathalie, 26 jaar en ik ben gek van Ierland (hallo Nathalie). Op 1 januari begin ik met mijn grote avontuur.

Ruige natuur

Mijn connectie met Ierland is onverklaarbaar. Ik ben maar opgehouden een verklaring te zoeken, want veel verder dan ‘Ik voel me er gewoon thuis’, kom ik nooit. Of ja, kwam. Want er is de afgelopen jaren veel veranderd. Nu kan ik zeggen dat het land me in balans brengt. De wind waait de zorgen uit me, de ruige natuur verslindt mijn verdriet en de eenzaamheid laat me mijn kern zien.

Ooit wilde ik studeren aan Trinity College in Dublin. Dat kwam er niet van. Toen besloot ik er op een dag te wonen. Dat kwam er ook niet van. Vriendjes kwamen en gingen, maar niemand wilde mee of deelde de passie. Dus toen de meest recente man mijn leven verliet, besloot ik binnen vijf jaar te gaan. Dat was eind juli, dit jaar.

New year, new you

Nu is het begin december en heb ik een baan in Dundalk (80 km boven Dublin), waar ik 7 januari start! Dat ‘New year, new you’-ding doe ik deze keer dus heel goed.

De beslissing om nu écht te gaan, kwam vrij plotseling. In november was ik een weekendje bij mijn familie en mijn nicht vroeg of ik wilde uitleggen waarom ik nog steeds niet in Ierland woonde. Ik kwam met veel excuusjes, maar zij prikte er genadeloos doorheen. Uiteindelijk liet ze me inzien dat mijn eigen angst om te leunen op familie me tegenhield en kwam ze met de wijsheid ‘All you really need is a job and a car‘.

Toen ik thuiskwam was de heimwee naar Ierland nog erger dan normaal en als bestrijding daartegen, ging ik solliciteren. Ik stuurde veertien brieven in één dag. De volgende dag werd ik gebeld; een week later was het sollicitatiegesprek. De baan in kwestie zou 7 januari als startdatum hebben. ‘Te snel’, dacht ik nog. Dat weekend sprak ik met een goede vriendin en zij zei ‘Waarom niet? Je wilt dit al zo lang en je hoort er thuis. Doe het nou.’.

De dag van de sollicitatie kwam.
Een paar uur later had ik de baan.
Contract getekend.
Alles.

Wervelwind

Vervolgens had ik zes weken om de boel te regelen: ontslag nemen, huur en verzekeringen opzeggen, spullen verkopen. Want zonder auto kom je in Ierland niet ver en daar ik had geld voor nodig.

Na tien dagen was ik al klaar met alles wat ik in Nederland kon doen. Emigreren binnen de EU is namelijk niet zo heel moeilijk, blijkt. Het enige waar je echt op moet letten is dat je je zorgverzekering opzegt en aan de gemeente doorgeeft dat je buiten Nederland gaat wonen, dan geven zij dit netjes voor je door bij alle belangrijke instanties.

Wat ik heb geleerd in de wervelwind die mijn leven de afgelopen weken was, is dat je zelf je droom moet najagen. Niemand anders gaat het namelijk voor je doen. Het is bitterzoet, maar wel ontzettend bevrijdend om de regie over je eigen leven te nemen op een major manier.

Dus, welke droom ga jij uit laten komen in 2019?

P.S. 1 Zodra ik in Ierland woon, zal ik meer gaan schrijven over dit prachtige land! Over de cultuur, hippie hotspots en de mooiste plekken in de immense natuur. Ook zal ik laten weten hoe het nou écht is om je boeltje te pakken en Nederland achter je te laten…

P.S. 2 Dat ‘Waarom niet?’ heb ik nu als tattoo: om te onthouden dat wanneer jij een stap zet, het universum er tien doet. Oké, wel in het Latijn. Beetje fancy mag wel.

Liefs, Nathalie