Roanne van Voorst is professioneel avonturier en werkte de laatste jaren als digital nomad. Ze geeft trainingen over hoe je een avontuurlijker en dapperder leven kunt leiden, beklimt bergen, reist solo en treedt op voor volle zalen – maar samenwonen, dat vindt ze pas écht eng.
Mijn geliefde en ik hebben wat ik altijd een ‘E-LAT’ relatie noem: een Extreem Lange Afstands relatie.
Hij woont in de Verenigde Staten, ik woon meestal in Nederland, maar reis voor mijn werk de hele wereld over. We zagen elkaar de afgelopen drie jaar dat we elkaar kenden dan ook niet zo veel; het gros van onze gesprekken verloopt via WhatsApp, Skype en Facebook chat. Die situatie gaat de komende tijd niet veranderen – zijn Amerikaanse werkcontract is nog lang niet afgelopen en mijn reizende (werk)leven kan en wil ik niet opgeven.
Mensen vinden het bijna altijd zielig voor ons, als ze horen over onze E-LAT relatie. Verkering op (verre) afstand lijkt hen moeilijk te onderhouden – en dat is in zekere zin ook zo. Want inderdaad, we missen elkaar, en met zes uur tijdsverschil is het soms lastig om een geschikte bijkletstijd te vinden. Maar voor mij werkt deze manier van ‘samen’ leven eigenlijk heel goed – misschien wel beter dan wanneer we samen in een land, stad of huis zouden wonen – en voor hem ook. Deze ontraditionele relatievorm past bij ons en leerde mij ongelooflijk veel over de liefde, maar vooral over mezelf.
Enge liefdeslessen
Ik doe best vaak dingen in mijn leven die ik spannend vind: ver in mijn eentje reizen, bergbeklimmen, op podia voor grote zalen vol mensen staan. Maar wat ik daarbij voel, valt in het niet bij de angst die me soms in de liefde overvalt.
Niet omdat mijn huidige relatie ongezond is of omdat mijn lief niet goed bij me past. Het tegenovergestelde is waar: dit is mijn Grote Liefde en onze relatie sluit perfect aan bij wie ik ben en wat ik nodig heb. Maar om me volkomen vrij en zeker te kunnen voelen in onze manier van leven, moest ik eerst eerlijker en kwetsbaarder zijn dan ik ooit in eerdere relaties was geweest. En dat was eng!
Les 1: totale acceptatie van mijzelf
De eerste les die ik moest leren betrof een sociale angst, namelijk de angst om niet ‘normaal’ te zijn. Na een aantal keer onsuccesvol met ex-liefdes te hebben samengewoond, begon ik te vermoeden dat die manier van samen leven misschien wel niet bij mij past. Ik ben iemand die veel eigen ruimte en tijd nodig heeft en die het beste oplaadt als ze alleen is. In mijn eentje krijg ik inspiratie voor nieuwe boeken en trainingen, in mijn eentje geniet ik intens van het niet-hoeven-communiceren-over-wat-en-hoe-laat-we-vanavond-zullen-eten-en-wie-kookt-er, maar doe ik precies wat mijn buik me op welk moment dan ook ingeeft. In mijn eentje ben ik stil of praat ik hardop als ik daar zin in heb, rommel ik thuis wat aan of staar ik uit het raam.
Na een paar avonden alleen, kan ik weer hunkeren naar mijn geliefde, zie ik hem weer met frisse ogen en kan ik bij hem mijn leukste zelf zijn. Na te veel dagen aaneengesloten samen, voel ik me opgefokt en mis ik mijn creativiteit en reflectietijd – dan ben ik teveel gericht op hem en mis ik mijzelf.
“Maar waarom ga je dan in vredesnaam steeds met een ander in een huis wonen?”, vroeg de psychologe bij wie ik uithuilde na mijn laatste verbroken relatie, “Dat hoeft toch helemaal niet?”. Ik keek haar stomverbaasd aan.
Ik had zo lang geprobeerd iets leuk te gaan vinden aan wat ik eigenlijk helemaal niet leuk vond, dat het niet bij me op was gekomen dat ik het misschien ook nooit leuk hoefde te gaan vinden. Al mijn energie was jarenlang opgegaan aan het wegdrukken van mijn eigen ‘abnormaliteit’. Waarom kon ik niet gewoon genieten van samenwonen, zoals bijna alle andere koppels om me heen dat wel schenen te doen? Waarom gruwelde ik telkens als ik iemand anders hoorde zwijmelen dat het zo fijn is om ‘samen wakker te worden?’ Ik wilde helemaal niet elke ochtend samen wakker worden! Ik geniet daar soms van, maar kan ook hevig verlangen naar een lome ochtend met alleen mijn eigen ochtendadem in dat veel te grote bed. En een mok met koffie die mijn lief vast veel te slap gezet zou vinden.
Les 2: de ander teleurstellen
Ik dacht en las veel over het onderwerp ‘LATTEN’, en sprak met een aantal andere vrouwen die ook hadden gekozen voor een eigen huis, terwijl ze wel een vaste relatie onderhielden. En ik voelde me steeds zekerder over mijn keuze: mocht ik weer met iemand een relatie krijgen, dan zou die moeten passen binnen twee huizen. Ik wilde wel de gezelligheid en de romantiek, maar niet de dagelijkse huisgenotengesprekken. Wel de verdieping van een vaste relatie, niet de ergernis over zijn gewoonte om de lege verpakking van de cruesli gewoon weer terug in de kast te zetten.
Maar nadat ik verliefd werd op de huidige Man (die toen nog in Nederland woonde), leerde ik al snel dat hij droomde van een gezamenlijk leven in een gedeeld huishouden. Dat ik niet zeker wist of ik dat wel wilde, riep nieuwe angsten op: de angst om hem te kwetsen of teleur te stellen en de angst om hem kwijt te raken.
Dit hardop uitspreken was pijnlijk en eng, maar bracht ons ook dichter bij elkaar. We voerden urenlange gesprekken, waarin langzamerhand alle beleefde en romantische laagjes die in beginnende relaties aanwezig zijn, wegvielen en er alleen maar eerlijkheid overbleef. Hij vertelde mij over zijn ideale toekomstbeeld, ik hem over het mijne. Het voelde kwetsbaar om hem te moeten bekennen dat ik wellicht toch niet zijn droomvrouw kon zijn en het voelde ongelooflijk opluchtend en dankbaar om hem te horen zeggen dat hij me nog steeds leuk vond en dat hij zich best kon voorstellen dat hij wat vaker ruimte in zijn eigen bed, ook wel lekker zou gaan vinden. We spraken af om samen te onderzoeken waar we elkaar tegemoet konden komen, terwijl we ook trouw zouden blijven aan onszelf. Misschien zou dat een groot huis worden voor ons samen, met voor mij en hem een eigen ruimte. Misschien werden het twee huizen, niet te ver van elkaar. Of misschien zouden we het vliegtuig blijven nemen om elkaar te zien.
Les 3: de angst voor afwijzing
Hij bleek de ruimte in zijn eigen bed niet een beetje lekker, maar extréém lekker te vinden. Hoewel mijn lief het experiment van een permanente LAT niet had geïnitieerd, werd hij sneller fan dan ik voor mogelijk hield. Hij verhuisde voor een baan naar het buitenland – een beslissing die ik volledig steunde – en liet me na een paar maanden weten dat hij het heerlijk vond, zo veel tijd voor zichzelf!
Dat lege bed, zwijmelde hij, die lege avonden, die stilte tijdens het avondeten omdat ik daar niet doorheen kakelde… Het beviel hem zo goed, dat hij tijdens mijn bezoekjes aan hem, soms alweer begon te hunkeren naar mijn vertrek. Hij wist niet zeker of hij het ooit nog wel anders zou willen, vertelde hij me stralend, met een tint van verbazing in zijn stem.
En ik, die al die tijd had verlangd naar een man die mij zou accepteren met al mijn zelfstandigheid en eigengereidheid erbij, voelde me nu ineens onzeker en afgewezen. Vond hij me soms niet leuk genoeg om mee samen te wonen? Wat betekende het eigenlijk, als hij zo regelmatig wenste dat ik niet in de buurt was? Was onze relatie wel een toekomst beschoren, met twee mensen die het blijkbaar helemaal niet nodig vonden om samen veel tijd door te brengen? Was dit wel normaal?
Les 4: ‘normaal’ bestaat niet in liefdesland
Het kostte me opnieuw wat lees-en denktijd, maar hey, die had ik dankzij onze E-LAT relatie toch in overvloed. En opnieuw hielp het me ontzettend om mijn angsten hardop uit te spreken naar mijn geliefde. Zodra ik dat deed, loste het laatste restje angst in de lucht tussen ons op. Want ik zag hoe lief hij naar me keek terwijl ik hakkelend mijn verhaal deed en ik hoorde hoe oprecht hij klonk toen hij zei dat dit voor hem ook nieuw was, en spannend, en bevrijdend.
De komende maand gaan we trouwen in de Verenigde Staten en na onze huwelijksreis vertrek ik weer naar Nederland. Hij blijft achter in zijn eigen huis. Daarna ga ik op reis naar Oostenrijk en Spanje en pas rond de kerst reis ik weer naar hem toe.
We zijn misschien niet ‘normaal’, mijn toekomstige man en ik. Maar in ons zelfgecreëerde, onconventionele liefdesleven hebben we het wel abnormaal leuk.
Meer lezen over Roanne’s avontuurlijke leven? Ze beschrijft het regelmatig in haar gratis Bravery Letters. Informatie over haar Fearlessly Fearful trainingen vind je op haar site.
Deze al gelezen? Baas in eigen leven en Jij gáát gewoon.
Meer mindstyle artikelen vind je hier!
