Zodra ik het festivalterrein op loop, voel ik de magie. Het iconische middelpunt van Mañana Mañana is namelijk niet te missen: een kasteel uit een sprookje, mysterieus verlicht vanuit de gracht. Het landgoed eromheen is omgetoverd tot een plek voor een ‘fiësta like there’s no mañana’, waar ik me, samen met een vriendin, twee dagen in ga onderdompelen.
Via kronkelpaadjes lopen we langs de Tipi, de Veranda en de Koepel. Podiumnamen die de sfeer van dit festival al voorspellen: intiem, relaxed en gemoedelijk. Je kunt hier zelfs je eigen biertje tappen: het muntje stop je in de melkbus ernaast. Geen controle, gewoon vertrouwen. Hoe leuk!
Ons eerste zelfgetapte biertje drinken we bij de Frans-Nederlandse gypsyband Pierre et les Optimistes. Viool, contrabas, saxofoon en een prachtige doorleefde stem. Fijn, heel fijn.
Wat meteen opvalt is de enorme diversiteit aan mensen. Oudere mensen genieten van een wijntje in de zon, twintigers staan te party’en in de tenten en kinderen leven zich uit in het Speelbos. Het zijn Pippi Langkousjes: modderstrepen op het gezicht, blote voeten en ver uit de buurt van hun ouders, op zoek naar avontuur. Hier kan het.
In de Tipi nestelt een meisje van een jaar of vier zich tegen de benen van mijn vriendin aan. Iets verderop in de tent zit een man van rond de zeventig. Zij met haar duim in haar mond, hij met zijn ogen dicht. Allebei heel hard aan het genieten van de betoverende stem van Stephanie Struijk, a.k.a. Stevie Ann.
En lucky us: terwijl vrienden van ons in een kartent op de festivalcamping slapen, zullen wij overnachten in het kasteel. “Dat jullie dit durven! Weten jullie dan niet dat het spookt in dit kasteel?”. We krijgen het te horen van meerdere festivalgangers. Ach ja, gewoon jaloers. Hoop ik…
Maar eerst: fiësta like there’s no mañana! Gewapend met een een liter Nozem Oil (sterke drank in een motorolie-fles, je bent in het oosten of niet), verdwijnen we via een wenteltrap dieper en dieper de kasteelkelders in. Daar, in de donkere gewelven van Kasteel Vorden, stampen we tot in de vroege uurtjes op Roodriks. Deze twee jonge gasten draaien supervette electro met Afrikaanse beats, en gaan he-le-maal los op de percussie. Damn, dit is goehoed!
Rond vier uur zoeken we ons kasteelbedje op. Mijn ogen vallen al bijna dicht. Zie ik nou iets bewegen in de hoek van de kamer..? Vast niet. Ik zak weg in een diepe slaap.
’s Ochtends heeft mijn lijf het zwaar en behoefte aan een gezonde smoothie. Maar wat blijkt: om elektriciteit te besparen, zit de blender op een fiets en trap je zelf je bestelling vloeibaar. Wat een tof concept! Alleen wel vrij heftig voor the day after. Gelukkig duikt er een Pippi Langkousje op die mij wil helpen.
En ik zie meer lieve dingen voor onze planeet: op geen enkel ander festival heb ik zo’n goede afvalscheiding gezien. Noodzakelijk, want Mañana Mañana schenkt in transparante, gerecyclede PET-bekers zonder logo, die na gebruik weer 100% worden gerecycled tot nieuwe bekers (PET360).
Ook zien we de ‘dream machine’ van Plastic Fantastic aan het werk. Deze machine vermaalt en perst plastic afval en zet dit om in nuttige producten, zoals een lantaarnpaal, picknicktafel of … Mañana letters. Love it!
Deze ietwat brakke middag staat vooral in het teken van de knusse hippiemarkt, lekker eten en het Drijf-In Theater, waar het publiek op een vlot over de kasteelgracht naartoe vaart. Niemand die dus later aansluit of halverwege het optreden vertrekt. Fijn!
We luisteren naar een lezing van Arjan Erkel, die werkte voor Artsen zonder Grenzen in Dagestan toen hij twintig maanden lang gegijzeld werd door zwaarbewapende rebellen. Wat een verhaal vertelt deze man. Over leven in een klein, donker hok onder de grond en de doodsangsten die hij uitstond, maar vooral hoe hij door muziek en humor hoop bleef houden. Vrijheid: absoluut niet vanzelfsprekend.
Iedereen loopt zwijgend en zwaar onder de indruk de Koepel uit. Een beter moment om de vrijheid te vieren is er niet! En laat nu net Convoi Exceptional optreden op de mainstage.
Bij het hoofdpodium word ik blij verrast: ook hier zijn geen dranghekken, beveiliging, niets. Het enige dat de artiesten van het publiek scheidt is een verhoogd podium, maar Convoi Exceptional is de moeilijkste niet: ook dat obstakel ruimen ze snel uit de weg. Wat een waanzinnige band is dit! Zóveel energie.
Het motto van Mañana Mañana is ‘ver weg van de grijze massa’. Ik kan het alleen maar beamen. Geen gedoe, alles mag, niets moet, en een hoofd dat ultiem tot rust komt.
Tenzij je teveel van die Nozem Oil naar binnen werkt.
Liefs, Suus
Bekijk hier al onze festival-artikelen en
check alle artikelen van Suus hier.
Je kunt me persoonlijk volgen op Instagram.
Je kunt Moderne Hippies volgen op Facebook en Instagram.
