Crashtestdummy
Daar stond ik dan, langs de A50 op een gure donderdagavond in november. Zojuist was ik met flinke snelheid op mijn voorganger geklapt. En mijn achterligger weer op mij. Het regende, mijn hoofd duizelde van de klap tegen het stuur, de opvang van mijn zoontje ging bijna dicht, ik zat midden in een verhuizing inclusief verbouwing en mijn auto was – ja dat kon je wel concluderen – total loss.
Top timing.
Zal ik je eens wat vertellen? Dit ongeluk, dat me mijn auto kostte en er voor zorgde dat ik drie maanden uit de running was, was inderdaad perfecte timing. Achteraf gezien dan. Zonder dat ik het zelf wist was ik er klaar voor om een nieuwe fase in mijn leven in te gaan. Ik had daar alleen wel – blijkbaar letterlijk – een zetje bij nodig. En tadaa, daar was het universum om me wakker te schudden.
Door de impact van de botsing heb ik een hersenschudding opgelopen. Kom je trouwens vaak pas na een aantal dagen achter, wanneer je denkt dat het redelijk gaat en je er thank god best goed van af bent gekomen. Maar dan komen de oorsuizingen, hoofdpijn en misselijkheid pas. Maar dit is geen verhaal over hoe het is om een hersenschudding te hebben, of over hoe zwaar die periode was. Want ach, ik zou het je niet aanbevelen, maar uiteindelijk valt het allemaal wel mee. Dit is een verhaal over wat het me heeft gegeven.
Meditatie op recept
Dat flubberbrein kon de eerste maanden maar weinig prikkels aan. Dag Netflix, tot ooit maar weer. Liggend in mijn bed luisterde ik dan maar gesproken meditaties. Rustige fluitmuziek op de achtergrond, een zachte stem die me meenam naar een verlaten strand, dat soort dingen. Die dagelijkse meditaties waren een nieuw element in mijn leven. Talloze keren had ik al geprobeerd om te mediteren, maar na vijf minuten stond ik weer op om een boodschappenlijstje te maken. Nu was het alsof alle weerstand en alle onrust plaats maakten voor, ja wat eigenlijk? Acceptatie. Rust. Inzicht.
Waar krijg ik energie van?
Als vanzelf kwamen de vragen: waar krijg ik energie van? Wanneer sta ik in mijn kracht? Wat wil ik voor de toekomst? Ik vroeg me af: als ik altijd zo weinig energie zou hebben als nu, waar zou ik het dan aan besteden? Op het gebied van mijn carrière waren de antwoorden opeens niet meer zo rechtlijnig als daarvoor. Ik had een geweldige baan bij een geweldig bedrijf. Maar de hersenschudding had me wakker geschud uit mijn veilige, comfortabele loopbaan. Ik begon twee dingen in te zien:
- Het grootste deel van mijn taken was praktisch van aard en deed ik op basis van kennis en ervaring. Een klein deel vroeg om creativiteit en deed ik op basis van gevoel.
- Die laatste gaven me veruit de meeste energie, maar zorgden ook voor onzekerheid.
Ik besefte dat ik teveel leunde op de waardering van anderen en tegelijkertijd vooraan stond met een ‘gezonde’ dosis zelfkritiek. Zo creëerde ik mijn eigen glazen plafond, want nieuwe dingen deed ik pas als een ander zei dat ik het kon. Waarom gaf ik mezelf niet de credits die ik verdiende?
Het is niet zo dat ik bewust besloot het heel anders te gaan doen. Meer dat ik stapje voor stapje op het goede pad werd gezet. Naast de meditaties begon ik boeken te lezen over zelfontwikkeling. Dat liet me zien hoeveel invloed je gedachten hebben op je leven. Ze werken als een filter en bepalen hoe je de wereld om je heen ziet en het leven ervaart. En ze werken als een magneet, want alles hier op aarde is energie, en je trekt datgene naar je toe waar je aandacht aan geeft.
40 dagen dromen
En dus vroeg ik me af: wat zou er gebeuren als ik me elke dag focus op het positieve? Op wat ik graag wil, waar ik over droom en wie ik wil zijn? Ik was inmiddels al grotendeels hersteld van de hersenschudding en weer aan het werk, maar de ‘waar krijg ik energie van-vraag’ bleef me bezighouden. Ik besloot om voor veertig dagen lang – want zolang was het ongeveer nog tot aan mijn verjaardag – mezelf een challenge te geven. Een droomchallenge.
Elke dag begon ik de dag met een rondje hardlopen, als een actieve vorm van meditatie (stilzitten was nog steeds niet aan mij besteed). Daarnaast bedacht ik voor elke dag een schrijf- of visualisatie oefening. Ik maakte lijstjes van alles waar ik dankbaar voor was en schreef elke dag een aantal dingen op die ik wenste. In de auto op weg naar werk bedacht ik hoe mijn ideale dag er uit zou zien en op de terugweg zorgde ik dat mijn hoofd weer leeg werd. Ik richtte me zoveel mogelijk op wat goed voelde. En goh, dat doen voelde gewoon ook héél goed!
Meer mezelf
In deze veertig dagen voelde ik mij transformeren. Alsof ik de wereld eerder door een sluier had bekeken en deze nu wegviel. Ik zag veel helderder wie ik was en wat ik wilde. Ik ervaarde veel bewuster gevoelens van puur geluk én momenten van onzekerheid of frustratie. Maar dat laatste leek ik eerder te herkennen, beter te accepteren en makkelijker los te laten. Ik was niet opeens heel anders, maar wel veel meer mezelf.
In een notitieboekje schreef ik al mij oefeningen en ervaringen op, aangevuld met tekeningen, quotes en knipsels. Opeens kreeg ik weer de inspiratie (en hier en daar de tijd) om te tekenen en schilderen, iets dat ik jaren nauwelijks had gedaan. En er ontstond een idee: wat als ik van dit notitieboekje een echt boek kan maken? Want, zo redeneerde ik, als ik wel wat hulp bij dit proces kan gebruiken, dan anderen wellicht ook wel.
Hetzelfde en toch zo anders
Nu, ruim een jaar na het ongeluk, is er op het eerste oog weinig veranderd. En toch zoveel. Ik werk nog steeds bij dezelfde werkgever, maar nu in de rol van leidinggevende. Stress heeft minder vat op me en ik laat me veel minder beperken door onzekerheden. Elk vrij moment ben ik aan het tekenen en illustreren. Of schrijven, want het lijkt er op dat mijn boek inderdaad uitgegeven gaat worden!
De grootste verandering zit echter in mijzelf. Ik ben in staat om met veel meer compassie en vertrouwen naar de wereld, naar anderen en naar mijzelf te kijken. Ik ben nog verre van een zen-monnik, maar ik word er wel elke dag beter in. En hoe gek het ook mag klinken, die kettingbotsing was de start van dit mooie proces. Het zorgde er voor dat ik wel aandacht móest geven aan wat ik voelde, en het creëerde tegelijkertijd de tijd en ruimte om er daadwerkelijk iets mee te doen.
Alles is geluk
Wat anderen nog steeds als ‘dikke pech’ bestempelen, is in mijn ogen dus een groot cadeau geweest. En volgens mij is dat met zoveel dingen in het leven. Cadeautjes in vermomming die je helpen om te groeien en te bloeien. Hoe moeilijk sommige situaties in ons leven ook zijn, er valt altijd iets positiefs uit te halen. Het is soms maar net hoe je er naar kijkt. Die bad break-up, dat pijnlijke ontslag of dat lichamelijke ongemak helpen -dwíngen- ons om te luisteren naar ons gevoel, te doen wat we echt willen of volledig te accepteren wie we zijn. En zo kan het maar zo zijn dat een flinke dosis pech eigenlijk de start is van heel veel geluk.
Liefs, Petra
Soms zijn er gebeurtenissen in je leven die je leven voorgoed veranderen. Of eigenlijk: die jou veranderen. Dat hoeven niet eens héle dramatische gebeurtenissen te zijn. Petra van Dreumel liep in 2016 een hersenschudding op die haar leven op positieve wijze veranderde. Hierover, en over haar weg naar het uitgeven van haar eerste boek, schrijft ze de komende maanden op onze blog!
Illustraties: Petra van Dreumel
Deze al gelezen? 80-urige werkweek? No way! // 4 x Tips voor stressvrije productiviteit en Over dankbaarheid en positief denken
Meer mindstyle artikelen vind je hier!
Volg Petra’s Instagram voor prachtige, inspirerende illustraties!
