Kintsugi (‘gouden verbinding’) is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goudkleurige lijm. In Japan dragen de sporen van breuk en herstel namelijk bij aan de schoonheid van een voorwerp.
Maar waarom doen we dat dan ook niet bij onszelf? We zouden onze (herstelde) breuken juist moeten zien als iets prachtigs. Iets dat ons tot sterkere en mooiere personen maakt. Vandaag ga ik precies dát oefenen bij een workshop Kintsugi van Claire.
De hele sessie staat in het teken van loslaten. Het begint al bij het breken van het schaaltje dat ik krijg: in een plastic zak laat ik het vallen op de grond. Ik zie het aantal scherven en denk al meteen: oei, ik ga het nooit redden om dit af te krijgen! Niet erg Kintsugi. Werk aan de winkel dus.
We starten met yoga nidra (‘yoga slaap’), om de aandacht op onszelf te richten en alle prikkels van buiten weg te nemen. Claire stuurt ons met een denkbeeldige lift naar beneden. Steeds verder en verder zakken we ons onderbewustzijn in. Claire vraagt ons uit te stappen op verschillende verdiepingen en ik kom in werelden waar ik nog nooit ben geweest. Groene, zonnige oases en een wereld vol liefde voor dieren. Uiteindelijk beland ik in een ruimte waar alles wit is en ik in water drijf. Dichterbij mijzelf kom ik niet. Rust.
Na een half uur haalt Claire ons level voor level weer uit onze yoga nidra en zijn we helemaal zen: klaar voor het echte herstelwerk.
Voor ons ligt de Kintsugi-kit al klaar: lijm, goudpoeder, een kwastje, een houten stokje en een mengbord. Repareren met een gouden randje, mooier dan nieuw.
Het lijmen van het keramiek is heel meditatief. Zeker twee minuten moet je de scherven tegen elkaar houden. Te gehaast? Dan laat het weer los. Tijd genoeg om deze scherven te gebruiken als een spiegel voor je mentale breuken. We hebben ruim een half uur de tijd, maar ik krijg het schaaltje niet helemaal af. Ik probeer op het laatste moment nog snel iets te lijmen, maar ik word meteen bestraft: het valt weer uit elkaar. Aaargh! Maar ja, juíst deze drang naar perfectie moet ik loslaten.
Nu we de scherven deels hebben gelijmd, is het tijd om ook de schoonheid te zien van onze eigen (herstelde) breuken. We gaan rug aan rug tegen onze buurvrouw zitten en vertellen om de beurt wat we willen loslaten. De ander luistert alleen en stelt geen vragen. Dit geeft ruimte om dieper tot jezelf te komen en je eigen vragen te beantwoorden. Ik heb een superfijn ‘gesprek’ met mijn buurvrouw van zestig. Mooi om te zien wat leeftijd kan doen met het loslaten, accepteren en omarmen van je imperfecties. Hopelijk sta ik over 25 jaar net zo relaxed in het leven als Machteld.
Om de workshop luchtig af te sluiten, gaan we mindful vegan taartjes eten! We krijgen kleine kunstwerkjes van de plantaardige bakker Sharp Sharp. Niet mindful eten zou deze plaatjes trouwens ook echt tekort doen: wat een smaakexplosie! Bijzonder om te merken hoeveel meer al je zintuigen genieten als je voedsel niet in één keer wegslikt.
De reis naar Amsterdam was deze workshop meer dan waard. Ik heb weer ervaren hoe fijn yoga nidra kan zijn, heb like-minded en inspirerende mensen ontmoet en de schoonheid kunnen zien van mijn eigen imperfecties. Maar ik ben er nog lang niet. Ik ga maar even langs de kringloopwinkel voor wat aardewerk. Oefening baart tenslotte (Japanse) kunst ;-).
Liefs, Suus
Lees ook:
