Op reis weet je van tevoren nooit wat je gaat beleven. Dat blijkt maar weer als ik in Thaise wateren in de armen lig van een onbekende Franse jongeman.
Nee, het gaat hier niet om een escapade romantique. Ik beleef mijn eerste sessie aguahara. Een soort mindfulness in het water, een oefening in overgave, een moment van ontspanning en in het hier-en-nu zijn. Hara staat voor center. Het centrum van het water, van de gever, van de ontvanger. Alles gaat om de bewegingen van deze drie en het samenspel hiertussen. Oprichter Alexander Siebenstern deed eerst aan watsu, shiatsu in water, voordat hij deze stroming opzette.
Ik ontmoet de Finse Freia en de Franse Axel op de plek waar ik verblijf op Koh Lanta, Thailand. Ze vertellen over wat ze hier doen: oefenen met aguahara en op donatiebasis anderen laten kennismaken met deze onderwatervorm van meditatie. Een beetje vaag klinkt het nog, dus ik wil het wel eens proberen.
Freia voelt de volgende dag een griep opkomen, dus het is aan mij en Axel. Ik krijg een neusclip op, zodat ik geen water binnenkrijg als hij me door het water beweegt. Rustig krijg ik alle ins en outs te horen. Over dat drie keer een knijpje in mijn hand betekent dat mijn gezicht onder water gaat en dat ik dan eerst kalm in moet ademen voor ik mijn mond sluit. Axel vraagt me hoe ik me voel als ik in water ben en of ik last heb van mijn oren of bepaalde blessures. Goed, nee en nee. I’m all yours!
Me overgeven aan het water vind ik niet eens het moeilijkste. Het is het overgeven aan de ander, in dit geval een onbekende Français (en best een knappe, met dreads and all). Mijn ogen gaan dicht voor het komende halfuur, alleen mijn gezicht blijft nog even droog. Wat ik hoor is alleen de stilte onder water en mijn eigen ademhaling. Door mijn mond ademen is even wennen, maar het houdt me wel in het moment – en dat is de bedoeling. Ik drijf in de handen van Axel, hij stuurt mijn armen en benen zachtjes en ik laat me meenemen door de bewegingen en door de zee. Het voelt alsof we ver de oceaan op zijn, want mijn ogen en oren zijn even offline.
Ondertussen is het de bedoeling dat mijn gedachten steeds stiller worden. Best een dingetje, ook hier in de stilte onder zeeniveau. Door mijn hoofd gaan hersenspinsels als wat als ik straks moet plassen van die halve liter kokos-shake die ik net heb gedronken?/moet ik laten weten hoe ik het vind?/blijft mijn bikini wel goed zitten of heeft Axel hier straks een nipple-view?/ik hoop dat ik niet verbrand/straks staan er allemaal mensen om dit spektakel heen/o, ja, ik moet proberen nergens aan te denken/hoe lang zouden we al in het water zijn?/vanaf het strand lijkt het vast of hij me probeert te verdrinken/oké, terug naar het hier en nu…
Na een poos ga ik ook af en toe kopje onder. Drie kneepjes in mijn hand/been/rug en ik adem rustig nog eens in. Axel beweegt me in vloeiende bewegingen onder water. Wat is het heerlijk (ik voel me net een zeehondje – haha). Best een goede oefening voor duikers eigenlijk zo. Het duurt hooguit een paar seconden. Met mijn gezicht weer boven water hap ik niet meteen naar adem, maar is mijn natuurlijke reflex om eerst nog uit te ademen. Yoga op het water, dit.
Vlak voor de sessie eindigt, na ongeveer een halfuur, gaat de neusclip vast af. Heel gek om dan weer door mijn neus te ademen. Mijn ogen openen en ‘terugkomen’ op het strand voelt bizar. Was ik hier de hele tijd, was ik niet ver, ver weg, diep de oceaan op?
Na afloop kletsen we nog even na in het water. Had ik inderdaad moeten roepen It feels great!? Nee, vertelt Axel. Door bewegingen, overgave en (ont)spanning van de spieren, merkt hij of de ‘ontvanger’ iets als prettig ervaart. Daar speelt hij op in. Hij zegt dat het zeker vijftien minuten duurde voordat ik me kon ontspannen en mijn armen en benen meer liet meegaan. Ik bedank hem voor dit avontuur en deze nieuwe les.
Mijn tip: probeer het zelf een keer. Aguaharista’s vind je op allerlei exotische bestemmingen, maar het kan ook gewoon in het zwembad om de hoek. Axel en Freia zijn inmiddels naar Ko Phangan vertrokken om zich daar te vestigen en aguahara-courses aan te bieden.
Zelf aguahara giver worden? Je kunt drieweekse cursussen volgen op onder andere Ibiza (in juli 2016) of Mexico (komende winter).
PS – en ja: na afloop was ik inderdaad verbrand (smeer je op tijd en goed in, ook je oogleden), ja: ik moest nodig plassen (dus drink niet te veel van tevoren) en nee: niemand dacht dat Axel me wilde verdrinken. En de nipple gate? Ik zal het nooit weten. Maar wat maakt het uit, we’re all hippies here…
Liefs, Ilse
